नेपाली चलचित्र क्षेत्रमा थोरै मात्र कलाकार छन्, जो लामो सयमसम्म यो क्षेत्रमा आफ्नो प्रभुत्व जमाउन सफल रहे । चलचित्र ‘सन्तान’ वाट नेपाली सिनेमा क्षेत्रमा पाइला टेकेकी नायिका करिश्मा मानन्धर पनि यस्तै, एक कलाकार हुन्,जो विगत २५ वर्षदेखि यो क्षेत्रमा चर्चित छिन् । विवाह अघि करिश्मा के.सीको नामले परिचित उनी विहेपछि मानन्धर भएकी हुन् । आजसम्म १०० भन्दा वढि सिनेमामा काम गरीसकेकी सुन्दर नायिका मानन्धरसँग गरेको कुराकानीको संक्षेप ।

मलाई यस्तो विशेष यही नै भन्ने छैन । आजसम्म जति सिनेमा खेले सवै उत्तिकै राम्रा लाग्छन् ।

कलाकार पनि धेरै छन् । मेरो समयका राजेश हमाल, भुवन के.सी, शिव श्रेष्ठ, तृत्ति नाडकर, जल शाह, कृष्टि मैनाली, निरुता सिं, हरिवंश आचार्य, निर शाह, दिलीप रायमाझीदेखि अहिले आएका नयाँ कलाकारमा आर्यन सिग्देलसम्म मनपर्छ ।

पहिरन सजिलोका लागि नै लगाउने हो । सारी खुव मनपर्छ । म सारीमै राम्री देखिन्छु जस्तो लाग्छ ।

विनोद मानन्धरसँग विहे गर्दा मेरो उमेर भर्खर २० थियो, जतिवेला विनोद जि ३० वर्षको हुनुहुन्थ्यो । मेरो वुवा हुनुहुन्नथ्यो, यसैले पनि हाम्रो परिवारमा पुरुष कोही पनि थिएन । मेरो दिदीसँग विनोदजीको चिनजान थियो । त्यतिबेला पनि आबश्यक ठानेरै बिहे गरें, अहिले आएर सोच्दा पनि हतारमा विहे गरेजस्तो लाग्दैन ।

विनोद आर्थिक र वौद्धिक हिसावले दुवैमा माथी थियो । मैले उसँग स्वतन्त्रताका लागि विहे गरेकी थिएँ । म विहे गरेपछि खुम्चीएर वस्न चाहन्नथें, जुन कुरा विनोदले मात्र वुझ्थ्यो । यसैले पनि उसँग मैले विहे गरें । म आज स्वतन्त्र जीवन वाँचिरहेकी छु । मलाई त आफु वच्चाको आमा हुँ जस्तो पनि लाग्दैन ।

कसैसँग सम्वन्ध गाँसिन । किनकी, त्यतिवेला म सानै थिएँ अर्कोतिर त्यतिवेला अहिलेको जस्तो समय पनि थिएन । म तिमी विना वाच्न सक्दिन भनेर कसैसँग पनि प्रेम गरिएन ।

कुनै पनि व्यक्तिले कसैलाई मन पराउँदा उ विवाहित हो या होईन भनेर हेर्दैन, मन परेपछि पर्यो पर्यो । कसैले मलाई मन पराउन पाउँछ, यो उसको अधिकार पनि हो । त्यसलाई मैले कसरी लिने भन्ने मुख्य कुरा हो । म मेरो फ्यानलाई सम्मान गर्छु ।

पहिला पहिला त प्राय रगतले नै लेखेर आउँथे । तर, अहिले जमाना फेरिएको छ । अहिले त सोझै तिम्रो नम्वर देउ न, म तिमीलाई मन पराउँछु भन्ने जमाना आयो ।

म सिनेमा असफल भएर अमेरीका गएकी हैन् । फेरी, म अमेरीका सधै वस्नका लागि पनि गएकी हैन, यसैले नर्फकने त कुरै भएन । मलाइ यो क्षेत्रमा नयाँ मानिस आउनुपर्छ भन्ने लाग्थ्यो । टेलिभिजन हेर्दा लगातार मेरा मात्र ६ वटा गीत बज्थे । यसैले, पनि म केही नयाँ होस भन्ने चाहन्थें । अमेरीकाबाट फर्केपछि म केही नया त वने नि हैन ?

म सिनेमा सधै नै खेल्न चाहन्छु । तर, आज आएर मेरा लागि सिनेमा क्षेत्रमा भुमिका नै छैन जस्तो लाग्छ । अफर त आउछन् तर कस्ता-कस्ता ! आफै छक्क पर्छु ।

हो, म निर्देशनकै मनस्थीतिमा छु । तर, राम्रो सिनेमाको अफर आयो भने मात्र । यो सिनेमाले व्यवसायिक रुपमा राम्रो गर्छ भन्ने लाग्यो भने निर्देशन गर्छु । अफर पनि आइरहेका छन् । होम प्रोडक्सनकै पनि निर्देशन गर्न सक्छु ।

अवार्ड भन्दा पनि मैले सम्मान धेरै पाएँ । मेरो घरमा अवार्ड र सम्मान १०० भन्दा वढि छन् । तर, सवैलाई मिलाएर राख्न सकेकी छैन् । अव एउटा कोठामा सवैलाई मिलाएर राख्नुपर्ला ।

अचम्मको कुरा, मैले आजसम्म उत्कृष्ट अभिनेत्रीको अवार्ड नै पाएकी छैन् । किन यस्तो भयो मलाई नै थाहा छैन् । सायद मैले खेलेका सिनेमा र मेरो भुमिका अवार्डका लागी लायक नभएरै होला ।

समयअनुसार सवै कुरा परिवर्तन हुने हो । जुन चिज जे मा सुहाउँछ त्यसैमा राख्नुपर्छ । प्याजको फ्लेवर हालेर आईसक्रिम मिठो हुँदैन । अहिले वनिरहेका केही सिनेमा पनि निश्चित समयका लागि हुन जस्तो लाग्छ । समयक्रममा यस्ता सिनेमा र कलाकार आफै हराउछन् जस्तो लाग्छ ।